Polska - kraj kiczu i plastiku?

Życie kulturalne w naszym kraju podobno umiera, to opinia nie tylko znawców tematu. No cóż w czasach, gdzie na czele władzy stoją dwie kropki, wielki przecinek i "leppiej" nie mówić kto jeszcze, gwiazdą sceny muzycznej jest Dorota zwana Dodą (albo odwrotnie) a materiałem eksportowym na konkurs Eurowizji jest Ivan i Delfin trudno wierzyć, że może być inaczej. Co do konkursu Eurowizji możemy odetchnąć, prawdopodobnie Polska brała udział w nim po raz ostatni. Gdzie w takim razie szukać konstruktywnej myśli naprawy?
Ktoś powiedział, że kulturę narodu tworzy sam naród, ale chyba nie w przypadku społeczeństwa, które w ok. 40% śledzi „dramatyczne” losy podróbki Victorii z podróbką Davida Beckham. Dawniej to na poetach i mistrzach pióra spoczywał obowiązek wtłaczania kulturowego ego w plebs. Ich twórczość wychodziła naprzeciw nastrojom ogółu, a cel był jasny - kształtować i kształcić. Czasem wydaje się, że aby coś w temacie tym uległo zmianie potrzebne jest masowe poruszenie. Przykładem świecą kraje Bałkańskie, które dotknięte zacietrzewionym palcem agresji serbskich rzeźników błysnęły talentem chociażby tak pospolitych dzisiaj Bośniaka Kusturicy czy Chorwata Bregovicia. Ich koronnym dziełem okazał się być prosty przekaz wizji własnego świata, tak na ekranie jak i w dźwiękach, zachowanego w konwencji ojczystej symboliki, no może z małymi odstępstwami. Istnieje teoria, że aby dostrzec dobro własne i co jasne dzielić się nim, trzeba się otworzyć na to, co dają inni, czyli złote credo: „do ut des”. Może więc warto czasem udać się na pozornie absolutnie underground-owy koncert zespołu, którego nazwa nie kojarzy się z niczym?