Jak Stalin pogodzi Ukrainę i Rosję

Miło jak po za utyskiwaniem nad ciałami pomordowanych Polaków wspomni się o tym co ten nacjonalizm napędzało. Napędzał go między innymi wyzysk i niewola fełdałów polskich, nacjonalizm polski, osadnictwo polskie składające się często i gęsto z rodzin różnych formacji służb służących trzymania na tych terenach pod butem Ukrainców itd. Takim samym padalcem nie godnym pomników był Roman Dmowski a masz go na cokołach, nazwach placów i ulic więc se daruj. Zrób porządek z naziorstwem najpierw w swoim ogródku bo to chyba w Polandzie był niedawno dzień poświęcony wojennym maruderom tzw "Żołnierzą Wyklętym".

na tle ukraińskich nazioli polscy naziole są umiarkowaną prawicą patriotyczną.
jest jednak pewna subtelna różnica między Dmowskim a SS Galizien

Jest też różnica między poparciem dla nacjonalistów w Polsce a na Ukrainie. Ukraińscy naziści mieli już i tak spore poparcie Swoboda 2 mln wyborców, pozostałe grupy np Prawy Sektor, UNA-UNSO pewnie kolejny milion, sądząc po liczbie fanów na vkontakte, ale za małe żeby dojśc do władzy w wyborach.
Dostali władzę w prezencie na drodze puczu, do czego się przyczynili także anarchiści uczestnicząc w tym liberalno-nacjonalistycznym cyrku o nazwie Majdan. Smutne ale prawdziwe

Różne rzeczy napędzają nacjonalizm - na Ukrainie w Polsce w Niemczech i wszędzie indziej. Każdy nacjonalista ma jakąs swoją nacjonalistyczną martyrologie i mitologię. Dla jednego to mitologia narodu gnębionego od zawsze przez Szwabów i Ruskich a dla drugiego mitologia narodu gnębionego od zawsze przez Lachów i Ruskich.

przyczyny nacjonalizmu można i trzeba tropić ale wyzysk ukraińskich chłopów przez polskich panów nie jest żadnym usprawiedliwieniem dla masowych mordów głównie na polskich chłopach
A ty ewidentnie używasz tego jako usprawiedliwienia a nie wytłumaczenia

poczytaj sobie więcej o nacjonalizmie ukraińskim, bo nie za bardzo się orientujesz o co chodzi. Samo słowo "nacjonalizm" może tu wprowadzać w błąd, nie ma żadnej róznicy między "nacjonalizmem" ukraińskim a nazizmem

mała próbka działań
Fragmenty rozdziału „Masakra we Lwowie” z książki Christophera Hale’a „Kaci Hitlera. Brudny sekret Europy”.

(…) W 1928 roku pułkownik Konowalec zwołał w Wiedniu pierwszy Wielki Kongres Nacjonalistów Ukraińskich, podczas którego OUN głośno przedstawił swoją ideologię. Otwarcie przyznawał się, że jest organizacją terrorystyczną: w jego ogólnikowo sformułowanym programie dominowała przemoc legitymizowana wizerunkiem „Apostoła Bitwy” pewnie dzierżącego miecz w dłoniach. Przywódcy młodzieżówki OUN-u opublikowali „Dziesięć przykazań” stanowiących wytyczne dla nowych rekrutów. Pierwsze z nich brzmiało: „Wywalcz państwo ukraińskie albo zgiń, walcząc o nie”. Wśród przykazań były też i takie: „Traktuj wrogów narodu z nienawiścią i perfidią”; „Nie wahaj się popełnić największej zbrodni”. Był to raczej zbrodniczy okultyzm niż ideologia. Jego autor Dmytro Doncow wciąż stanowi inspirację dla ukraińskich neonazistowskich skinheadów, będąc zwolennikiem strategii „nieprzejednanych, bezkompromisowych, brutalnych, fanatycznych i amoralnych”. Twierdził na podstawie niesprecyzowanych naukowych „pomiarów”, że Ukraińcy są biologicznie lepsi od pozostałych Słowian, dlatego ich przeznaczeniem jest panowanie nad „niższymi rasami”. (…)

NOCĄ 22 CZERWCA [1941 ROKU] UKRAIŃCY PRZEKROCZYLI SAN i weszli na terytorium ZSRR. Nie napotykając oporu, rozpoczęli marsz w kierunku Lwowa. Batalionem „Nachtigall” dowodził przywódca OUN-u Roman Szuchewycz. Otrzymywał on jednak rozkazy od porucznika Abwehry
dr. Hanza-Albrechta Herznera. Szuchewycz wspominał później, iż czuł się „jak zwykły rekrut”, a nie dowódca. Za „Nachtigallem” szły pochidne hrupy (po niemiecku Marschketten, grupy marszowe) – oddziały paramilitarne, które Bandera sformował z młodych, fanatycznych nacjonalistów. Miały one przejąć zadania policyjne, objąć kontrolę nad prasą i administracją w „wyzwolonej Ukrainie”. W tym samym kierunku szybko poruszały się dwa komanda Einsatzgruppe C.
Bandera miał wszelkie powody, aby być pewnym, iż w ciągu kilku dni zostanie prezydentem suwerennego państwa ukraińskiego, terytorialnie ograniczonego do Galicji. 330 ukraińskich rekrutów Abwehry pędziło w kierunku Lwowa, chcąc za wszelką cenę wyprzedzić pozostające w tyle armie niemieckie. Czuli na sobie ciężkie brzemię oczekiwań. (…)

PO PRZEKROCZENIU PRZEZ „NACHTIGALL” GRANICY SOWIECKIEJ Bandera rozesłał kurierów z ulotkami mówiącymi: „Ludu, zniszcz wroga! Wiedzcie to! Moskwa, Polska, Węgrzy, Żydzi – to wasi wrogowie, zniszczcie ich”. Według raportów Gehei-
me Feldpolizei jej ukraińscy tłumacze bez zastrzeżeń godzili się na to, że „trzeba zabić każdego Żyda”. Inny z przywódców OUN-B informował Banderę: „tworzymy milicję, która pomoże pozbyć się Żydów”. Wraz z przesuwaniem się niemieckiej linii frontu na wschód wioski i miasta wschodniej Galicji ogarniał, niczym pożar buszu, „nastrój pogromu”. (…)
W dniach od 30 czerwca do 3 lipca [1941 r.] Niemcy i Ukraińcy siali zniszczenie na ulicach Lwowa. Bili Żydów na śmierć albo wlekli ich do więzienia Brygidki, aby wynosili z niego kolejne ciała i myli tam podłogi oraz ściany. Kiedy tylko „oczyszczanie więzień” zostało chociaż częściowo ukończone, Ukraińcy zamknęli w nich Żydów. Philip Friedman, który przeżył ludobójstwo na Ukrainie, wspomina: „nowo utworzona milicja ukraińska zaczęła chodzić po żydowskich domach, wyciągając z nich mężczyzn, a często też i kobiety (...). Świadkowie opowiadają, że dziedziniec i ściany więzienia Brygidki były poplamione świeżą krwią i kawałkami ludzkich mózgów do wysokości drugiego piętra”. (…)

DO POTWORNYCH POGROMÓW DOSZŁO w wielu wioskach i miasteczkach wschodniej Galicji. 1 lipca w nocy Złoczów został ciężko zbombardowany przez Luftwaffe. Rankiem następnego dnia niemiecka 9. Dywizja Pancerna wjechała do miasteczka. Hordy młodych członków OUN-u z niebiesko-żółtymi opaskami na rękach wyległy na ulice i machając ukraińskimi flagami, witały niemieckich żołnierzy. Według relacji „Ukraińcy byli w ekstazie (...). Przybyli z wiosek, ubrani w ukraińskie stroje ludowe, śpiewali swoje ukraińskie piosenki”. (…) Szał zabijania trwał cztery dni. Generał Wehrmachtu Karl Heinrich von Stülpnagel, dowodzący
17. Armią, z niezmąconym spokojem obserwował rozwijającą się katastrofę i nie zrobił nic, by jej zapobiec.
30 czerwca przybył do Lwowa stronnik Bandery Jarosław Stećko. Był synem greckokatolickiego duchownego, młodym, nadpobudliwym i bezwzględnym człowiekiem. Dzięki swojemu fanatycznemu poświęceniu stał się jednym z czołowych przywódców OUN-u. (…)

WIECZOREM 30 CZERWCA, w chwili kiedy Stećko odczytywał swoją proklamację, Niemcy i Ukraińcy zaczęli zabijać Żydów na ulicach Lwowa i innych miast zachodniej Ukrainy. Nie był to zbieg okoliczności. Proklamacja i pogromy miały wspólne źródło ideologiczne. 9 lipca niemiecka Policja Bezpieczeństwa wywiozła Stećkę do Berlina. Tam przebywał w warunkach aresztu domowego. Spędził ten czas, przygotowując swoją liczącą sześć stron obronę, albo żyttiepys, którą przetłumaczył na niemiecki. Jej wartość historyczna jest trudna do przecenienia. Przedstawia ona strategię i sposób myślenia OUN-u w 1941 roku, bez powojennej racjonalizacji. Stećko zakładał, że Niemcy przyznają Ukrainie taki sam status „niepodległości” jak Słowacji czy Chorwacji. Innymi słowy: klienckim reżimom prowadzącym radykalną politykę wewnętrzną i agresywnie zajmującym się „problemem żydowskim”. Stećko nie traktował swojej proklamacji jako wrogiej wobec Niemiec. Podkreślał, iż w jego spotkaniu uczestniczyli Hans Koch i inni oficerowie niemieckiej armii. Jeden z nich odczytał treść „powitania”.
Tak więc, upierając się przy suwerenności, Stećko bardzo się starał utwierdzić Niemców w przekonaniu, iż każde państwo ukraińskie wesprze Rzeszę pod względem militarnym i gospodarczym. Jego żyttiepys zawiera jeszcze bardziej złowrogą obietnicę: „W pełni dostrzegam niezaprzeczalnie szkodliwą i wrogą rolę Żydów, pomagających Moskwie w zniewoleniu Ukrainy”. (…)

http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/szal-zabijania-trwal-cztery-d...