Zmiany klimatyczne a ruch pracowniczy

Za tydzień rozpocznie się w Poznaniu Szczyt ONZ ds. klimatu. Zmiany klimatyczne, to jeden z najważniejszych problemów naszych czasów, który grozi nam wszystkim. Zniszczenie środowiska naturalnego jest logiczną konsekwencją ludzkich działań w systemie opartym na pogoni za zyskiem za wszelką cenę. Jest to też konsekwencja pewnej mentalności, która traktuje wszystkie zasoby naturalne oraz ludzi, jako materiał do produkowania, do przetwarzania bogactwa. W takich systemach ekonomicznych, wszystko jest na sprzedaż i prawo do spełnienia podstawowych potrzeb materialnych wymaga wykupienia się u klasy posiadaczy. Zasoby naturalne, to dla klasy posiadaczy możliwość wzbogacenia się, a dla klasy pracującej i rolników, możliwość zarabiania na utrzymanie. Jednak często to najbiedniejsi ludzie są w najgorszej sytuacji, gdy zdarzają się katastrofy naturalne związane ze zmianą klimatu. Także najbiedniejsi często żyją w coraz gorszych pod względem ekologicznym warunkach.

Jest kilka krajów, które przeciwstawiają się regulacjom ekologicznym, m.in. limitom na emisję gazów CO2. Polska należy do tych krajów, które chcą większych limitów, ponieważ chcą rozwijać w kraju ciężki przemysł, a przemysł w Polsce często nie jest współczesny, nie działa ekologicznie. Jest także inny problem: religijni fundamentaliści produkują ogromną liczbę pseudonaukowych prac o zmianie klimatu i twierdzą, że taki problem w ogóle nie istnieje, że to jakiś mit. Takie poglądy pewnie są obecne także wśród polskich polityków, którzy przeciwstawiają się próbom działania na rzecz ograniczenia emisji gazów CO2.

Do grona przeciwników ochrony klimatu należy też wiele związków zawodowych. Wszystkie związki zawodowe, które wyraziły sprzeciw wobec limitów na emisję CO2 twierdzą, że limity stanowią zagrożenie dla polskiej gospodarki. Związek zawodowy Sierpień 80 protestuje i domaga się zwiększenia limitów z przyczyn gospodarczych. Choć związek ten często występuje przeciw neoliberalizmowi, a czasami przeciw kapitalizmowi, chce walczyć o te sektory polskiej gospodarki, w których bogaci bogacą się najbardziej na niszczeniu środowiska i zdrowia pracowników, ponieważ tam pracuje wielu ich członków. Kapitalizm i wyzysk może być zły, ale jak ludzie muszą pracować, nagle mają jakiś wspólny interes z przedsiębiorcami z firm energetycznych i przemysłowych.

Więc wedle tej logiki, wychodzi na to, że domagając się limitów na emisję CO2, występuje się przeciwko ludziom pracującym. Nawet wtedy, gdy w rzeczywistości ludzie pracy mogą dużo zyskać na nowej polityce ekologicznej. Nawet jeśli głoszący taki pogląd sam jest pracownikiem, może zostać uznany za osobę popierającą politykę antypracowniczą.

Niestety, tu występuje rzeczywisty dylemat dla tych pracowników. Jednak to jest raczej problem systemu neoliberalnego i kapitalistycznego (w tym państwowego kapitalizmu), gdzie każdy musi pracować na potrzeby kapitalistów i pracodawców, a nie na potrzeby społeczeństwa.

Stanowisko związków jest zrozumiałe, ale bardzo staromodne. W wielu krajach, w tym krajach nie tak rozwiniętych jak Polska, ludzie starają się myśleć o modelach zrównoważonego rozwoju, starają się szukać innych rozwiązań.

Z punktu widzenia radykalnego anarchisty, oczywiście praca powinna służyć dla dobra społeczeństwa, dla zaspokojenia ludzkich potrzeb, a nie dla kreowania zysku, nie dla wytwarzania niepotrzebnych towarów, nie dla produkowania śmieci. Obecnie, wiele pracy jest po prostu niepotrzebnej i służy jedynie po to, żeby ktoś zarabiał na luksusy, a inni zarabiali na wykupienie swojego życia. Potrzebujemy radykalnych zmian, dzięki którym będziemy mogli wreszcie postanowić, jaki przemysł jest nam naprawdę potrzebny i jak możemy ograniczyć eksploatację zasobów naturalnych i zaśmiecanie środowiska.