Jaki kraj taki strajk
XaViER, Wto, 2013-03-26 18:45
Kraj | Prawa pracownika | Protesty | Publicystyka | Strajk
Dziś miał miejsce pierwszy od lat strajk, który objął zakłady całego regionu. Bez wątpienia istotne wydarzenie, ale nie ma powodu, żeby nazywać go generalnym, bardziej adekwatną nazwą byłby strajk pracowników budżetówki i zakładów państwowych.
Niestety to, co się rzuca w oczy najbardziej, to właśnie fakt, że strajk objął tylko te firmy, w których jeszcze istnieją związki zawodowe, czyli w zakładach państwowych. Praktycznie nieobecne w strajku były zakłady całkowicie prywatne. To jest obraz naszych czasów w kraju nad Wisłą. Ruch pracowniczy istnieje na małych wysepkach w morzu niezorganizowanego świata pracy. Obecne biurokratyczne związki zawodowe nie potrafią, mimo pewnych prób, wyjść poza ten zamknięty obszar działania.
Wynika to między innymi z niedostosowania sztywnych i biurokratycznych struktur obecnych związków zawodowych do rozproszonego świata obecnej formy jaką, przyjął kapitalizm. Zamiast organizowania sieciowego, horyzontalnego i niescentralizowanego, mamy wielkie molochy, które w zasadzie zadowalają już tylko samych biurokratów.
Dodatkowo część związków zawodowych współuczestniczyło w rozmontowywaniu ruchu pracowniczego - stosunkowo silnego jeszcze na początku lat 90. Zamiast aktywnie budować sprzeciw wobec antyspołecznej polityki władz, ochraniały ją parasolem, co doprowadziło do demoralizacji i upadku ruchu związkowego w naszym kraju. Obecnie w związkach zawodowych zrzeszonych jest zaledwie kilkanaście procent pracowników. To jest obraz nędzy i rozpaczy, do którego doprowadziły dominujące od lat organizacje.
Poza tym związki zawodowe zmieniły się w maszynki do realizowania karier politycznych, a czasem i biznesowych dla biurokratów. Za składki pracownicze pompuje się popularność kolejnych liderów, którzy następnie zgrabnie przeskakują do działalności partyjnej a następnie parlamentarnej i rządowej. Parlamenty w Polsce bywały najbardziej "uzwiązkowione" na świecie, sporo związkowców lądowało na fotelach sejmowych i nic z tego nie wynikało dla pracowników, nadal trwało w najlepsze rozmontowywanie praw pracowniczych, a liderzy związkowi zajmowali się w tym czasie osłanianiem "swoich" rządów, które tę antypracowniczą politykę konsekwentnie, bez względu na barwy polityczne, realizowały. Na ruchu związkowym ciąży nadal syndrom Wałęsy, teraz trwa lansowanie kolejnego lidera. Nic w tej kwestii nie zmienia się od lat.
W sytuacji, w jakiej znaleźliśmy się po latach tego chocholego tańca związkowych celebrytów, czyli sytuacji, w której praktycznie nie ma już czego bronić - coraz więcej bowiem pracowników pracuje na śmieciówkach bez żadnych praw pracowniczych, nie mogąc nawet założyć związku zawodowego, nie mając prawa do strajku, jedyne, na co stać duże związki zawodowe to działanie pokazowe, pozorowanie siły, której tak naprawdę nie mają. Dlatego ciągłe zapewnianie, że "co złego to nie my", a "strajk nie przyniesie firmie strat", jak zapewniał szef związku górnictwa Czerkawski. Dlatego ten strajk wyglądał tak, jakby go nie było.
Lata realizowania takiej a nie innej polityki, łamania kręgosłupów kolejnym pokoleniom pracowników, co najmniej od czasów stanu wojennego, grzebania kolejnych nadziei na zmiany przez kolejnych Wałęsów, ludzie wpadli w apatię i nie ma się co dziwić, że jedynie kilkaset osób, w większości biurokratów związkowych, protestowało w Katowicach, a nie pół regionu. Ludzie nie wyszli na ulice masowo, bo w nic już nie wierzą. Nauczyli się przez lata, że związki ich nie chronią, nie mają żadnych praw i przyjęli strategię indywidualnego przetrwania za jedynie słuszną. Ta strategia oczywiście ma krótkie nogi i na dłuższą metę większość osób po prostu rzucona jest na pastwę silniejszych, bo zorganizowanych, sił - czyli kapitału i państwa. Pracodawcy wykorzystują tę sytuację bez skrupułów żądając dla siebie coraz więcej przywilejów i ulg.
Być może śmierć obecnej formy uzwiązkowienia pozwoli na odrodzenie się ruchu pracowniczego w nowej formie. Pracownicy w końcu dojdą do tego, że indywidualnie niewiele zdołają wywalczyć i że czas się zorganizować. Jedyną nadzieją na zmiany jest dostosowanie formy organizacyjnej do nowych czasów. Nim to się nie stanie, ludzie nie będą masowo uczestniczyć w protestach pracowniczych. Muszą najpierw zorganizować się na nowo, na innych zasadach. Im wcześniej to zrobią, tym lepiej dla nas wszystkich.
XaViER
--
Zapraszam na Facebooka:
http://www.facebook.com/wolnelewo
