Kędzierzyn-Koźle: Prawicowa nagonka na nauczycielkę

Oczywiście, żadnych podtekstów, Pytanie co oni chcą pokazać? "Wszystkim wkoło pokażemy
Jak wojować, jak wygrywać" i z kim konkretnie wojować? Jak się chce wojować, to musi być wróg (dookoła). Jeśli to nie jest szowinizm narodowy to nie wiem co nim jest w takim razie. Oczywiście w Polsce, gdzie nawet oficjalna lewica jest prawicowa wielu ludzi straciło całkowicie wrażliwość na tego rodzaju kwestie i "nie widzi problemu".

A tam, gadacie. "Wojować", "wygrywać" i "pokazywać wokoło" nie trzeba koniecznie narodom, nawet, gdy autorzy piosenki pewnie takie kategoryzacje uznają. Tak piszę w oderwaniu, bo w tej sprawie -- nie wiadomo, nie odcięli się publicznie.

Co ty ślepy jesteś? Nie rozumiesz nawet zwrotu o rodzicach Polakach i że taką Polskę trzeba bronić? Śmiech na sali :-)

When we can't dream any longer we die.
Emma Goldman

Zonk, zonk. Ponieważ, to akurat chcą cenzurować nauczycielkę, bo grożą jej wyrzuceniem, za to, że powiedziała co myśli o tym gniocie. W dodatku chcą doprowadzić do jej wyrzucenia nasi "obrońcy polskości" na podstawie przekręconej wypowiedzi. I O TO TU PRZEDE WSZYSTKIM CHODZI. Powiem szczerze męczą mnie ludzie, którzy nie potrafią czytać ze zrozumieniem.

A radio nie dopuściło go na antenę przede wszystkim z powodu niskiej jakości z czym trudno się nie zgodzić, natomiast "artyści" poczuli się urażeni i zaczęli histeryzować, że to z powodu "szykanowania patriotyzmu". Polscy "patrioci" to banda zakompleksionych i wiecznie urażonych chłopaczków. "Niemcy mnie biją", "Ruscy mnie biją", "Francuzi nas zdradzili", "Anglicy nas nie chcą na zmywaku". Polska to nie Chrystus, ale mazgaj narodów.

Ale właśnie w tej piosence chcą podjąć walkę ;>
Znam ludzi, którzy mówią wciąż o jakichś okupantach :>

When we can't dream any longer we die.
Emma Goldman

Chcą walczyć, ale chyba z mgłą. Najpewniej smoleńską.

MD powstał w określonym kontekście historycznym i tak należy go odczytywać, ale pisać dzisiaj takie teksty?

Natomiast Mazurek jest zupełnie nieszczęśliwie wybrany jako hymn, no ale co się dziwić, większość hymnów to jest gloryfikacja "marszów" i "odbierania szablą". Nie wiem co teraz Polacy chcieliby odbierać szablą. Lwów? To wtedy Niemcy zaśpiewaliby, że szablą odbiorą Breslau. Całe szczęście już takie idiotyczne pomysły im wyszły z głowy.

Tylko Czesi chyba mają jakiś bardziej pozytywny hymn. Ot, że fajny mają dom swój i dobrze im się w nim żyje.

Wyszły z głowy? Nie wiem czy się orientujesz ale jedynym krajem, z którym nie mamy podpisanego traktatu o wzajemnej akceptacji granic sa właśnie Niemcy. Co dodaje smaczku, niemiecki najwyższy trybunał kilkakrotnie odrzucał wniosek o ich uznanie...

Chyba nie do końca jest tak jak piszesz:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Uk%C5%82ad_PRL-RFN

komentator powyzej - o szukaniu faszyzmu

Skąd wiesz że sympatyk ONR? tekst z 6 kwietnia był o tym że faszole wywiesili jakąś szmatę na moście zrobili fotki i donieśli sami na siebie :)

ale koncówka tego tekstu o patriotyzmie, kiedy ten fetyszysta opisuje jak się podniecił gdy ciągnął za sznur dzwonu Zygmunta jest zajebista :-D prawicowe porno

"zezowaty, czterooki"? - napisz jeszcze, że pewnie pedał :/

Najpierw piszecie o składaniu wizyt przeciwnikom, a potem dziwicie się że połowę demonstracji antify stanowi policja po cyilu :>

Nie jestem specem od Herberta, ale nie przypominam sobie jego wiersza w którym nawoływałby żeby coś odbierać szablą od wrogów dookoła. Jeśli taki jest, to proszę o wkelejenie. A Mickiewicza, który pisał "Litwo ojczyzno moja" trudno uznać za szowinistę polskiego. On raczej z tradycji, jak to się mówiło kiedyś, jagiellońskiej się wywodzi, że w Polsce powinny żyć wspólnie na równych prawach różne narody wolne od ucisku. Mówiło się o tworzeniu Rzeczpospolitej wielu narodów, wielu kultur. Dlatego tej tradycji tak nienawidzili endecy, którzy chcieli zbudować jednolite narodowościowo i religijnie mono-państwo. I to im w prezencie zrobił Stalin po wojnie robiąc czystki.

Poza tym nawet porównywanie Herberta czy Mickiewicza (bez względu co myślimy o ich twórczości) do tego gniota to jest co najmniej dziwaczny pomysł. Przecież to to nie posiada żadnej wartości, ani pod względem formy ani treści.

Ale to fakt, że sporo literatury, która znajduje się w programie szkolnym i w ogóle nie przystaje do współczesności obecnie. Sienkiewicza na ten przykład można by sobie darować, bo i szowinistyczny, ale też to jest w ogóle literatura raczej klasy B. Zresztą o Sienkiewicza to już przed wojną były spory.

Mickiewicz na pewno nie miał takich poglądów

Mickiewicza prędzej można łączyć z anarchizmem i gdyby nie jego mistyczno-religijne odjazdy to kto wie. Ale nawet jego mistyczno-religijne odjazdy były antyszowinistyczne jak swiadczy fragment z poniższego tekstu "według niego dla przeobrażenia i zbawienia świata wystarczyłaby, aby jeden Polak, jeden Rosjanin, jeden Czech, jeden Francuz i jeden Żyd zgodzili się żyć i działać w duchu Towiańskiego;"

Jak widzisz nic tu nie ma o tym, jak to "pokażemy wszystkim", za to jest o współpracy.
Dalej nie rozumiesz dlaczego to szowinistyczna piosenka?

Tekst:

Adam Leśniewski
Bakunin a sprawy polskie w okresie Wiosny Ludów

Ważnym wydarzeniem, była znajomość zawarta z Mickiewiczem. "Widywałem niekiedy Mickiewicza - wspominał Bakunin - którego dawniej darzyłem szacunkiem, widząc w nim wielkiego słowiańskiego poetę, ale nad którym obecnie boleję, jako że jest na poły oszukanym lub oszukującym apostołem i prorokiem nowej, niedorzecznej religii oraz nowym Mesjaszem. Mickiewicz starał się mnie nawrócić, ponieważ według niego dla przeobrażenia i zbawienia świata wystarczyłaby, aby jeden Polak, jeden Rosjanin, jeden Czech, jeden Francuz i jeden Żyd zgodzili się żyć i działać w duchu Towiańskiego; Polaków miał dość, byli również Czesi, Żydzi i Francuzi, brak było tylko Rosjanina; chciał mnie zwerbować, ale nie mógł".

Ta szydercza charakterystyka stosunków łączących go z Mickiewiczem wymaga wyjaśnienia, niezależnie od tego, że wypowiedziana była w warunkach, które go do tego zmuszały. Otóż Bakunin zetknął się z Mickiewiczem, gdy ten przeżywał swój najkrytyczniejszy okres mistycyzmu. W rozmowach z Mickiewiczem omawiał Bakunin zagadnienia, światopoglądowe i polityczne, a także wspominał wspólnych znajomych (9). Słusznie zauważa Wiktor Weintraub, że posiadali oni cechy wspólne, ułatwiające zbliżenie między nimi. Zarówno Mickiewicz, jak i Bakunin odnosili się krytycznie do Zachodu i pełni byli wiary w przyszłość ludów słowiańskich. Obaj wreszcie z usposobienia byli romantykami i zwolennikami reform społecznych, choć Mickiewicza cechował mniejszy stopień radykalizmu niż Bakunina. Mimo podobieństwa poglądów drogi tych ludzi miały się jednak rozejść. Zaważył na tym ówczesny stan świadomości oraz wynikające stąd nastroje Mickiewicza, który po 1833 roku w swoisty sposób reagował na postępujący upadek tendencji wyzwoleńczych w Europie. Uciekając w świat wewnętrznych, religijnych przeżyć i mistyki, przyjmując w zagadnieniach społecznych prymat kryteriów moralnych, Mickiewicz sądził, że możliwe jest nawrócenie przeciwników politycznych bez względu na ich interesy i pochodzenie klasowe.

Ulegając Towiańskiemu, zajmował się Mickiewicz zjednywaniem dla nowej wiary różnych ludzi, a między innymi starał się pozyskać i Bakunina, którego prawdopodobnie zrazić musiały do reszty mistyczne praktyki, towarzyszące zebraniom sekty. Zastanawiając się, czy znajomość Bakunina z Mickiewiczem pozostawiła jakiekolwiek ślady w ich osobowości, dochodzi Weintraub do wniosku, że w słownictwie użytym przez Bakunina w jego Odezwie do Słowian odnaleźć można typowe dla Mickiewicza sformułowania, w których Polska występuje jako "męczennica na krzyżu" itp., a które nie są świadomie przez Bakunina stosowanym trikiem politycznym, ale echem zasłyszanych niegdyś poglądów. Trudno orzec, czy tak było w rzeczywistości. W każdym razie Bakunin mógł sądzić, iż posiądzie klucz do polskich serc, jeśli w stosunkach z Polakami będzie posługiwał się językiem religijnych metafor Mickiewicza. Dowodzi tego nie tylko Odezwa do Słowian z okresu Wiosny Ludów, ale i korespondencja Bakunina z czasów powstania styczniowego.

Śledząc losy Mickiewicza: odnalazł Weintraub charakterystyczny epizod z jego życia, przemawiający za tym, iż znajomość z Bakuninem wycisnęła swe piętno na świadomości poety. Chodzi o list Zygmunta Krasińskiego z 20 marca 1848 r., pisany z Rzymu do Delfiny Potockiej, w którym ten konserwatywny arystokrata opisuje wybuch gniewu Mickiewicza. Zarówno forma, jak i treść tego, co mówił wtedy Mickiewicz, wskazują na duże podobieństwo do poglądów i frazeologii Bakunina (10). Być może, iż wśród faktów, które wyrwały poetę ze stagnacji politycznej, pewną rolę odegrało też i wspomnienie Bakuninowskich idei. Warto o tym wspomnieć choćby dlatego, że Weintraub całe zdarzenie przedstawia w ten sposób, jak gdyby opisany przez Krasińskiego przypadek był jednorazowym przejawem braku równowagi duchowej Mickiewicza, który już następnego dnia - według relacji Krasińskiego - "zmiękł natychmiast i złagodniał. Roztkliwił się nawet, przysięgał, że tylko ma miłość w sercu, że mnie kocha, że chciałby mnie zbawić i każdego, że jego obowiązkiem jest chodzić i ostrzegać, bo bliska godzina i wola Boża znaną mu jest". Trudno zgodzić się z tą konkluzją, podobnie jak i z ogólną tendencją Weintrauba, który woli eksponować przejawy mistycyzmu czy niekonsekwencje radykalizmu Mickiewicza (11). Dodać przy. tym należy, że późniejsze listy Krasińskiego (których Weintraub nie cytuje) świadczą o "niepoprawności" Mickiewicza (12).

http://bractwotrojka.republika.pl/bakunin/arty_polacy2a.htm