Kapitaliści i PO chcą likwidacji urlopu na żądanie

Polska to nie Francja. Tutaj czego kapitalista zażąda biurokrata związkowy odda mu na złotej tacy i jeszcze podziękuje. Podobnie zresztą jak wielu zwykłych pracowników. Kraj niewolników.

Nie wspominając już o języku pogardy stosowanym przez kapitalistyczne gadzinówki. Kacowe to może brał sobie Michnik jak zachlał z Urbanem.

http://wyborcza.biz/biznes/1,100896,8550531,Kacowe__czyli_urlop_na_zadan...

dziennikarz też gadzinówki niezłe argumenty podał, przecież to jest czysty język komuny!!! Tak się pisało artykuły, jak chciało się usprawiedliwić niepopularne społecznie zmiany w tamtych czasach.

Mi się wydaje, sądząc po znakach w tv i w prasie, że ten system dochodzi do miejsca w którym upadł komunizm.

Ja się niczego innego nie spodziewałem po dojściu PO do władzy. Pisanie ustaw pod Lewiatana było bardziej niż pewne! GW już ulepiła wygodne sformułowanko „kacowe” ciekawe czy ci kierowcy mieli najebani autobusami jeździć. Cóż teraz będzie trzeba do lekarza chodzić a są jeszcze w przychodniach porządni lekarze.

Ta idiotka z Katedry Prawa Pracy powinna wiedzieć, że normy prawa pracy zostały wyodrębnione z prawa cywilnego dla lepszej ochrony słabszej ekonomicznie i intelektualnie strony stosunku pracy, jaką jest pracownik. Innymi słowy prawo pracy nie służy sprawniejszemu organizowaniu procesu produkcji, ale ochronie pracownika przed wyzyskiem ze strony pracodawcy. Taka też powinna być reguła interpretacyjna wszystkich przepisów kodeksu pracy: przyjmować wykładnię korzystną dla pracownika. Jeśli kobiecie marzy się "swoboda umów" znana z pierwszej, drapieżnej fazy kapitalizmu, to zdecydowanie pomyliła specjalizacje.
Na stronie "GW" pod tym artykułem jest przeszło 100 komentarzy, z tego większość zdroworozsądkowych, nazywających dosadnie rzeczy po imieniu. Więc to nie jest tak, że społeczenstwo nie zdaje sobie sprawy, że wprowadzane zmiany są wbrew jego interesom. Po prostu jeden patrzy na drugiego i oczekuje reakcji, sam do niej niebędącym zdolnym. Brak sprawnej organizacji i struktur, w których znalazłoby ujście realnie istniejące społeczne niezadowolenie.

PO za tym optuje bo to pierdzistołki. Oni nie potrzebują urlopu na żądanie bo to całe posłowanie to jeden wielki urlop! Odciąć pasożytów od pieniędzy i won do normalnej, ciężkiej pracy min. 10h dziennie za 1000zł na miesiąc.

"Nie może być tak, że to pracownik sam decyduje, kiedy przyjdzie do pracy, a kiedy nie"

Bo przecież pracownik najemny to nic innego jak płatny niewolnik, lub chłop pańszczyźniany. Plus im za to, że przynajmniej nie owijają w bawełnę i skończyli z frazeologią, przyznając tę prawdę.

"Wszelkie państwo to sojusz bogatych przeciwko biednym, sojusz posiadających władzę przeciwko tym, którymi rządzą"
http://drabina.wordpress.com

Urlop na żądanie jest prawem obowiązującym zarówno pracownika jak i pracodawcę. Aby owe prawo miało swój sens, nie można zmieniać esencji tego prawa czyli: żądania. Żądanie jest kategoryczną prośbą ale też i wymogiem.

Wymóg to nie jest coś co można ominąć, czy wprost zanegować poprzez ustanowienie kontrwymogu takiego jak odmowa żądania urlopu "z powodu szczególnych potrzeb pracodawcy, jeżeli nieobecność pracownika spowodowałaby poważne zakłócenia toku pracy". Rozmyte znaczenie takiego kontrwymogu, poprzez użycie niejasnych zwrotów takich jak - "szczególne potrzeby","poważne zakłócenia" - sprawia, że wymóg pracodawcy będzie zawsze spełniony co innymi słowy wymóg pracownika, który musi spełnić pracodawca przekształca w życzenie, które już nie musi być spełnione.

Natura żądania dnia wolnego, jest z gruntu rzeczy nieprzewidywalna bowiem w dużej mierze zależy od zdarzeń, na które żądający nie ma wpływu (zdarzenia nagłe, nieoczekiwane, losowe). Przywilejem pracownika jest możliwość antycypowania swoich żądań urlopowych tj. pracownik ma możliwość nie tylko wykorzystać urlop w nagłych przypadkach, co w pełni lub pewnej mierze sobie go z góry zaplanować. Wymóg zgłoszenia takiego żądania najpóźniej godzinę przed rozpoczęciem pracy, kładzie na pracownika obowiązek podjęcia czynności związanych z pracą, gdy od tej pracy jest właśnie zwolniony.

Zgłoszenie może być problematyczne gdy pracownik znajdzie się w sytuacji gdzie dostęp do transportu, mediów, komunikacji i innych środków przekazów informacji jest znacznie utrudniony lub niemożliwy, konieczność spełnienia wymogu zgłoszenia odbędzie się kosztem dnia wolnego o który pracownik się ubiega, nie wspominając już o zdarzeniach traumatycznych gdzie uwaga pracownika jest całkowicie przez nie absorbowana.

Cztery dni urlopu na żądanie to zaledwie mała część urlopu jaki przysługuje pracownikowi w całym roku o którym może zadecydować tu i teraz. Czy to naprawdę tak wiele jeśli pracownik wymaga 4 dni zależnych od niego, w stosunku do wymogu pracodawcy jeśli chodzi o dni pracujące i konieczność ich przepracowania? Czy chodzi tu jedynie o nieskrępowany niczym wyzysk czy też może o totalną kontrolę pracownika, a może o jedno i drugie?

Spełnienie żądań pracodawców jeszcze bardziej zantagonizuje stosunki pomiędzy pracodawcami a pracownikami, czy to jest sposób na rozwój czy na destabilizację?

u mnie w robocie ludzie którzy są chorzy, idą ... na urlop. Kurewstwa pracodawców uchodzą na razie im na sucho, ale wystarczy troszkę poczekać - wybuch będzie niedługo.

Hongkong zawdzięcza swe wyniki gospodarcze (…) minimalnej ingerencji państwa w wolną grę sił rynkowych. Maksymalna stawka podatkowa od zarobków i zysków, wynosząca 15%, nie odbiera bodźców do pracy i nie tłumi ambicji. Brak ceł i pełna swoboda wymiany międzynarodowej, w tym przepływu kapitału, sprawiają, iż inwestowanie w Hongkongu jest niezwykle atrakcyjne. Wynikiem tego jest szybko rosnący standard życia mieszkańców. (…) W Hongkongu istniały ponadto inne warunki korzystne dla inwestycji przemysłowych. Były nimi: wysoka umiejętność przystosowywania się i pracowitość przybyłych robotników, słabość związków zawodowych, brak ustawodawstwa normującego płace minimalne oraz ograniczającego czas pracy, a także niezwykle niskie opodatkowanie zysków.”[19] W 1948 roku dochód narodowy na mieszkańca wynosił 180 dolarów a w 1981 roku już około 5 tys., rosnąc rocznie od 7% do ponad 10%. „W latach siedemdziesiątych [XX wieku] wydajność gospodarki (…) rosła w tempie 8% rocznie. W tym samym czasie ilość godzin pracy na osobę w skali rocznej spadła o 2%. Tak więc robotnicy produkowali więcej, pracując krócej. (…) gospodarka funkcjonuje praktycznie na poziomie pełnego zatrudnienia, mimo że w ostatnich latach setki tysięcy imigrantów i uchodźców osiedliło się w [byłej już brytyjskiej] kolonii. Od końca lat pięćdziesiątych [XX wieku do połowy lat osiemdziesiątych] płace realne wzrosły ponad dwukrotnie.”[20] W latach 1980-90 PKB zwiększał się średnio o 6,9% rocznie a w następnej dekadzie o 4,3%. Rezerwy finansowe Hong-Kongu w 1996 roku były szacowane na 60 mld USD.[21] Tak dobre wyniki gospodarcze były możliwe dzięki typowo liberalnym [i nie mowimu tu o liberalizmie w wydaniu Donalda T.: przyp. mamamia Wink] zasadom polityki finansowej i gospodarczej, którymi kierowały się władze Hong-Kongu:
· równowaga budżetowa;
· rezerwy finansowe, których wielkość historycznie wahała się między półrocznymi a rocznymi wydatkami budżetu;
· unikanie długu publicznego;
· wydatki rządowe niższe od wpływów budżetowych;
· etyka oszczędności w wydatkach rządowych;
· awersja do centralnego planowania;
· oparcie świadczeń publicznych na zasadach komercyjnych;
· minimalna ingerencja państwa w sektor prywatny oraz minimalny zakres regulacji prawnych tego sektora.[22]

Rząd Hong-Kongu „nie ochrania i nie wspiera za pomocą dotacji przemysłu wytwórczego, przedsiębiorstw użyteczności publicznej, usług ani obywateli prywatnych. (…) Gospodarka kształtowana jest przez siły rynkowe, a przedsiębiorstwom, które prowadzą działalność lobbystyczną w celu przeforsowania ustaw chroniących je przed konkurencją, stawia się zdecydowany opór. (…) Formalności prawne wymagane przy rozpoczęciu działalności gospodarczej (…) są nieliczne i niewiele kosztują.”[23] W Hong-Kongu zasadą działania rządu „jest nieingerencja i poleganie w tworzeniu bogactwa narodowego na sektorze prywatnym, włącznie z obsługą zakładów użyteczności publicznej i publicznego transportu: elektryczność, gaz, usługi telefoniczne, autobusy, promy i tramwaje znajdują się w rękach prywatnych.”[24]

Myślę że nie ma co się tym za bardzo przejmować. Nie chcą dać urlopu na żądanie to się idzie na chorobowe np. 2 tygodnie. Zobaczymy kto w tedy będzie płakał. Oczywiście żeby pójść na chorobowe to trzeba się nie bać utraty pracy no i mieć dobrego lekarza rodzinnego który daje chorobowe na stres lub zmęczenie :)

Dlaczego skoro anarchiści na tym forum są tak aktywni to nie odejdą od komputerów i nie zaczną uświadamiać społeczeństwa na szeroką skalę?

Pani dr M. Gładoch to amatorka i czystej wody akademiczka. W dobie internetu każdy z nas może być takim "naukowcem". Życzę szanownej Pani doktor dobrego samopoczucia i satysfakcji z włanej dumy.

Mówiąc krótko pani DR powinna albo ostro się napić żeby mieć kaca albo Samje Doświadczyć wydarzenia gdzie ów urlop będzie jej potrzebny