Francja: Fala protestów nie słabnie pomimo starań polityków

Wbrew doniesieniom francuskich mediów głównego nurtu i działaniom żółtych związków, które chętnie by widziały koniec fali protestów, ruch strajkowy we Francji nie wygasa.

Choć Senat zatwierdził 22 października nową ustawę emerytalną, na czwartek 4 listopada planowany jest strajk pracowników Air France, który może spowodować uziemienie tysięcy lotów na terenie całej Francji. Potencjalne utrudnienia w lotach będą dotyczyć nie tylko pasażerów podróżujących Air France, ale także pasażerów korzystających z linii lotniczych, które mają umowy podpisane z Air France na obsługę lotów przesiadkowych.

Żółte związki CFDT, CFE/CGC, CFTC, CGT, FSU, UNSA podpisały 21 października porozumienia, które osłabiły siłę protestów, przez zmniejszenie liczby mobilizacji. Sekretarz związku CFDT, Francois Cheroquem, oświadczył, że CFDT nie będzie popierać dalszych strajków, jeśli ustawa emerytalna wejdzie w życie. Tonem niemal przepraszającym, CFDT i CGT oświadczyły, że „ze względu na nastroje dołów związkowych, nie możemy zakończyć protestu”. Zamiast strajku generalnego, zwołano jedynie dwa dni akcji. Liderzy związkowi w widoczny sposób są przestraszeni perspektywą, że wydarzenia wymkną im się spod kontroli. Zignorowano w ten sposób codzienne działania protestacyjne pracowników w całym kraju. Komitet międzyzwiązkowy nie odwołał się już do rad zakładowych i regionalnych, by ustalić dalszy plan działań. Spowodowało to odwołanie bezterminowych strajków przez pracowników kolei, oraz pracowników 4 rafinerii.

Działacze Partii Socjalistycznej starają się odwieść pracowników od dalszych protestów obiecując, że odwołają ustawę, jeśli dostaną się do rządu w wyborach w 2012 r.

Jednak w sześciu dużych rafineriach należących do TOTAL, pracownicy przegłosowali kontynuację strajku – pomimo pewności, że utracą wynagrodzenie za czas strajku i pomimo przymusowego skierowania do pracy wydanego przez rząd (za co grozi sąd). Związek pracowników rafinerii w CGT okazał się bardziej radykalny, niż centrala krajowa. W tych rafineriach, które wróciły do pracy i tak nie dało się w pełni uruchomić produkcji ze względu na przedłużający się strajk portowców w Le Havre i Fos-Lavera. Rafinerie mogły tylko przetwarzać surowiec zmagazynowany w zakładzie przed wybuchem strajku.

Kierowcy ciężarówek nadal blokują drogi w całym kraju, w Marsylii i Tuluzie nie działa transport publiczny, wiele lotnisk zostało zablokowanych, w Marsylii strajkują śmieciarze. Bardzo istotny był strajk pracowników elektrowni jądrowych. W dniu 19 października, z powodu strajku Francja musiała sprowadzić z zagranicy 5990 megawatów, co odpowiada produkcji energii 6 reaktorów jądrowych.

Rząd stara się przekonać opinię publiczną, że „garstka radykałów wzięła cały kraj jako zakładnika”. Media starają się ukryć rozmiary strajku. Jednak nawet Minister Gospodarki musiał przyznać, że gospodarka traci od 200 do 400 milionów euro dziennie w wyniku protestów.

Zachęceni przykładem Francuzów, pracownicy na Gwadelupie, Martynice i Gujanie Francuskiej ogłosili strajk generalny. Pracownicy rafinerii na Gwadelupie ogłosili bezterminowy strajk, wyraźnie powołując się na swoich kolegów we Francji. Warto też zauważyć, że przykład działa w obie strony: strajk generalny na Gwadelupie w 2009 r., który trwał 44 dni, zainspirował wielu działaczy we Francji.

Zwiększa się skala mobilizacji na uniwersytetach. W dniu 25 października, 37 uniwersytetów prowadziło strajk, a kolejne 10 zostało zamkniętych przez administracje. Zapowiadany jest ogólnokrajowy strajk uniwersytetów w dniu 4 listopada. Tego samego dnia uczniowie szkół średnich wracają do szkół po kilku dniach wolnych – wiele wskazuje na to, że przyłączą się do protestów.